Twórcami tej metody NDT Bobath są Berta I Karel Bobath, a jej kontynuatorkami E. Konig oraz M. Quinton. Berta była fizjoterapeutką, a jej mąż Karel był neurologiem dziecięcym. Koncepcja powstała na bazie własnych badań i obserwacji pacjentów z różnymi dysfunkcjami. Bobathowie zauważyli, że każda niepoprawna aktywność może ulec zmianie w wyniku wzajemnego ustawienia poszczególnych elementów ciała, czyli zmiany wzorca ruchowego. Wg Bobathów „każdy ruch ma swój układ posturalny, z którego może być zapoczątkowany, przeprowadzony i skutecznie kontrolowany i modyfikowany.
Bobathowie zwrócili uwagę, że zmiana wzorca posturalnego ma wpływ na wielkość i rozkład napięcia posturalnego i odwrotnie. Zmiana napięcia posturalnego powoduje powstanie nowego wzorca. Stwierdzili zatem, że w wyniku modyfikacji wzajemnego ustawienia części ciała można zmienić nieprawidłową aktywność odruchową, wielkości i rozkład napięcia mięśniowego oraz wpłynąć na zmiany wzorca posturalnego. Metoda polega zatem na modyfikacji ułożenia poszczególnych części ciała wobec siebie. Posiada to nazwę manipulacji punktami kluczowymi, którymi są głowa, szyja, tułów, obręcz barkowa z kończynami górnymi i obręcz biodrowa z kończynami dolnymi.
Nadrzędnym zadaniem usprawniania techniką NDT-Bobath jest wykształcenie prawidłowego mechanizmu odruchu postawy, który umożliwi rozwój i zmodyfikuje wzorce posturalne i motoryczne, które są niezbędne przy wykonywaniu codziennych czynności. Należy zatem dostarczyć dziecku jak najwięcej wzorców ruchowych, aby doszło do prawidłowych procesów edukacji sensorycznej. Ponadto w terapii dąży się do hamowania nieprawidłowych aktywności ruchowych wraz z torowaniem automatycznych reakcji nastawczych i równoważnych.
Bibliogrfia